Zarządzanie to ciężka sprawa, wszyscy o tym wiemy.
To prawda, że wszyscy myślimy, że moglibyśmy wykonywać pracę, którą wykonuje wysoko opłacana, zwykle dobrze ubrana postać z ziemianki, ale nie wiemy tego na pewno.
Czasami, pomimo wszystkich twoich pozytywnych intencji i celów, rzeczy po prostu nie idą zgodnie z planem.
I to jest dokładnie to, co wydarzyło się podczas tych 10 koszmarnych okresów związanych z klubami Premier League.
Niezależnie od tego, czy było to spowodowane słabą taktyką, utratą graczy, brakiem zaufania ze strony zarządu, czy po prostu byciem po prostu okropnym, tych 10 bossów przetrwało upalne czasy w swoich różnych klubach.
Dlatego pamiętamy ich jako 10 najgorszych szefów dywizji.
10. Feliks Magath, Fulham
Niemiec przewodniczył spadkowi w Fulham (Zdjęcie: PA)
Pierwszy Niemiec, który poradził sobie w Premier League, powinien był być wielkim zamachem stanu dla Fulham, biorąc pod uwagę sukces, jaki odniósł w Bayern Monachium wcześniej w swojej karierze, kiedy zdobył dwa tytuły Bundesligi.
Ale zamiast tego opuścił Craven Cottage we wrześniu 2014 roku, sześć miesięcy po przybyciu, nie zdołał utrzymać ich w Premier League i przegrał pierwsze cztery mecze w mistrzostwach.
Jego ogólny rekord to: W4, D4, L12.
Aha, i próbował nakłonić Brede Hangeland do użycia twarogu owiniętego w dressing, aby złagodzić obrzęk wokół kolana.
Holly Willoughby dziś rano
9. Remi Garde, Willa Aston
Garde nie miał żadnych odpowiedzi w Villa (Obraz: Getty Images)
Villa znajdowała się na samym dole Premier League, gdy Francuz przybył w listopadzie 2015 r., a na samym dole, gdy odszedł w marcu następnego roku.
Swój pierwszy mecz pod Garde wygrali dopiero w styczniu tego sezonu, a przed zakończeniem kampanii udało im się zdobyć tylko jeden mecz w lidze.
Garde wyszedł w połowie serii, w której przegrali 12 z 13 meczów, remisując drugą, i, jak można się spodziewać, Villa znalazła się na dole, z zaledwie 17 punktami z 38 meczów.
8. Egil Olsen, Wimbledon
Olsen i jego kalosze nie byli w stanie uratować Wimbledonu przed upadkiem (Zdjęcie: Stowarzyszenie Prasowe)
Piłka nożna nie była ładna, ale była cholernie skuteczna, ponieważ Olsen nadzorował marsz Norwegii w rankingu FIFA na niesamowitą sekundę w ośmioletnim panowaniu, które zakończyło się po mundialu w 1998 roku.
I to sukces, jaki cieszył się ze swoją drużyną narodową, skłonił ówczesnych norweskich właścicieli Wimbledonu do rekrutacji go.
Olsen uwielbiał długą piłkę, ale zanim przybył do Dons w 1999 roku, tamtejsi gracze chcieli bardziej wyrafinowanego podejścia do gry i został zwolniony w ciągu 12 miesięcy, a klub po raz pierwszy spadł z Premier League. 14 lat.
7. Paolo Di Canio, Sunderland
Podejście Di Canio do materiałów palnych nie poszło dobrze (Obraz: obrazy akcji)
Reżyser David Miliband zrezygnował, a Stowarzyszenie Górników Durham zorganizowało protesty przeciwko nominacji włoskiego podżegacza na Stadionie Światła z powodu jego skłonności politycznych, nadając ton burzliwemu sześciomiesięcznemu sprawowaniu władzy.
Udało mu się utrzymać Sunderlanda pod koniec sezonu 2012-13, ale został zwolniony nieco ponad miesiąc w następnym sezonie, gdy dyrektor generalna Margaret Byrne twierdziła, że zbliżyli się do niej starsi gracze, a jego pozycja stała się nie do utrzymania z powodu „brutalnego i zjadliwego” krytyka drużyny.
6. Pepe Mel, Zachodni Brom
Zaklęcie Mel było piekielne (Obraz: obrazy akcji)
Jedynym pozytywnym fanem West Brom z czasów Hiszpana w ich klubie był fakt, że utrzymał ich w Premier League z 17. miejscem w 2014 roku.
Ale z pewnością nie było żadnych łez, kiedy opuścił Baggies za obopólną zgodą dzień po zakończeniu sezonu.
Dokonał tego jego rekord trzech zwycięstw w 17 meczach.
5. Jan Siewert, Huddersfield
Siewert nadzorował spadek Huddersfielda z Premier League (Obraz: Getty Images)
miley cyrus/mtv
Zgnilizna miała miejsce na długo przed przybyciem Siewerta do Huddersfield, ale 12 porażek i dwa remisy w 15 meczach w Premier League nie było powrotem, jakiego szukali Terriers, kiedy sprowadzili go na miejsce Davida Wagnera.
Siewert ma dopiero 37 lat i miejmy nadzieję, że wkrótce dostanie kolejną szansę.
Ale kiedy okazja znów puka do Niemca, nie będzie to angielski klub z najwyższej półki u jego drzwi.
4. Steve Wigley, Southampton
Wigley nie nadawał się do pracy w Southamton (Zdjęcie: Getty Images Sport)
Wielu fanów Southampton obawiało się, że Wigley nie jest gotowy na tak wielką pracę, biorąc pod uwagę jego jedyne wcześniejsze doświadczenie jako menedżera, to trzyletni pobyt w Aldershot.
I mieli rację.
Po przejściu Paula Sturrocka rozegrał zaledwie 14 meczów i zanotował w tym czasie tylko jedno zwycięstwo — aczkolwiek nad arcyrywalami z Portsmouth.
3. Bob Bradley, Swansea
Łabędzie Bradleya były zbyt nieszczelne z tyłu (Zdjęcie: X01095)
Pierwszy Amerykanin, który trenował w Premier League, robił to przez zaledwie 85 dni.
Spośród 11 meczów, w których prowadził, Swans przegrali dwa i zremisowali siedem, a wygrana 4:1 na Liberty Stadium przez West Ham okazała się ostatnią kroplą.
Swansea strzelił rozsądną liczbę bramek pod Bradleyem, ale problem polegał na tym, że stracili również pakiety - 29 wleciało podczas jego krótkiego pobytu.
Czytaj więcej
Najlepsze historie lustrzanego futbolu
Zarejestruj się, aby otrzymywać codzienne wiadomości e-mail NEWSAM Football Wiadomości transferowe NA ŻYWO: Najnowsze plotki Mourinho celuje w „szczęśliwe” Man Utd Messi komentuje wyjazd z Barcelony2. Jacques Santini, Tottenham
Nie poszło zgodnie z planem dla Santiniego w Spurs (Zdjęcie: Reuters)
Przybył do Tottenhamu z reputacją jednego z najlepszych trenerów, jakich wyprodukowała Francja, ale przetrwał zaledwie 13 meczów, zanim zrezygnował z „powodów osobistych”, przyznając później, że miał frustrację z dyrektorem sportowym Frankiem Arnesenem.
Jednym z problemów było to, że Santini chciał mieć ofensywnego pomocnika, ale Arnesen pozyskał Michaela Carricka z West Ham, a podczas panowania Francuza gracz miałby otrzymać zaledwie 19 minut gry w pierwszym zespole.
Carrick zdobył pięć tytułów mistrzowskich w Premier League, Puchar Anglii, Ligę Mistrzów i Ligę Europy po przeniesieniu się do Manchesteru United za 24,5 miliona funtów; Santini podjął pracę w Auxerre w 2005 roku i został zwolniony w 2006 roku.
1. Frank De Boer, Kryształowy Pałac
De Boer przetrwał zaledwie cztery mecze jako szef Palace (Obraz: Getty Images)
Palace chciał Franka De Boera, który poprowadził Ajax do czterech tytułów Eredivisie w ciągu sześciu sezonów, ale zdobył Franka De Boera, który wytrzymał zaledwie 85 dni w Interze Mediolan.
Jego pobyt w południowym Londynie był o osiem dni krótszy niż jego pobyt we Włoszech, a Palace został pokonany we wszystkich czterech meczach, w których prowadził.
Nie strzelili też ani jednego gola w żadnym z nich, co skłoniło klub do wyciągnięcia korka Holendra i szybkiego z Royem Hodgsonem, który wszedł, aby ustabilizować rumpel.
